کد مطلب:315554 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:155

پاسخ اهل بیت
هنوز امام خطابه ی خود را به پایان نرسانده بود كه شور و جنبشی در اهل بیت به وجود آمد و آنان با چشمانی اشكبار، همبستگی خود را با امام و جانبازی خود را در راه او اعلام كردند. حضرت ابوالفضل علیه السلام به نمایندگی از آنان، امام را مخاطب ساخت و عرض كرد:

«هرگز تو را ترك نخواهیم كرد. آیا پس از تو زنده بمانیم؟! خداوند هرگز چنین روزی را نیاورد!».

امام متوجه عموزادگان خود، فرزندان عقیل شد و گفت:

«از شما، مسلم به شهادت رسید، همین كافی است، بروید كه به شما اجازه ی رفتن می دهم».

رادمردان خاندان عقیل، چونان شیرانی خشمگین بانگ زدند: «در آن صورت مردم چه خواهند گفت و ما چه خواهیم گفت؟! بگوییم: بزرگ و مراد و سرور خود را واگذاشتیم! بهترین عموزادگان خود را ترك كردیم! نه با آنان تیری انداختیم، نه نیزه ای زدیم، نه شمشیری زدیم و نه می دانیم آنان چه كردند، نه به



[ صفحه 187]



خدا قسم! چنین نخواهیم كرد، بلكه با جان و مال و خانواده، فدای تو می شویم و همراهت پیكار می كنیم تا به همان راهی كه می روی ما نیز برویم. خداوند زندگی پس از تو را زشت گرداند». [1] .

آنان، با عزمی استوار، حمایت از امام و دفاع از اعتقادات و اهداف او را برگزیدند و مرگ زیر سرنیزه ها را بر زندگی بدون هدف، ترجیح دادند.


[1] تاريخ طبري، ج 6، ص 238.